De Filosofie

Ik maak graag gebruik van twee metaforen om te duiden hoe we in het leven staan en kunnen staan.

Leven in de Speeltuin

Als kind spelen we op verschillende plekken en leren al spelende de regels van het spel in onze eigen familie, buiten met vrienden en vriendinnetjes, op school, in de sportclub, in de stad, en ga zo maar door. We passen ons aan om erbij te horen, gezien te worden, plezier te hebben, gevoed en vertroeteld worden en pijn te vermijden. En deze ongeschreven regels nemen we mee in de jaren dat we werken, een gezin vormen, ons in de maatschappij presenteren als volwassene. Maar onbewust denken we nog steeds dat we in de speeltuin zijn. Totdat we gaan merken dat dit spelen helemaal niet meer zo leuk is, niet meer past, tot problemen leidt. Dan gaan we wat verder kijken naar onze manier van spelen en ontdekken dat we ons anders moeten opstellen in de grote speeltuin. We herschikken wat in onze aannames en opvattingen, in onze relaties en werk. En hopelijk voelen we ons wat beter. Maar in feite zijn we nog steeds aan het spelen in de speeltuin, alleen met andere toestellen en in een ander deel van de speeltuin met wat andere vriendjes en vriendinnetjes. Daar is niets mis mee, in veel gevallen kan dat goed helpen om weer een volgende stap te zetten op het pad van gelukkig leven.

Het Speelveld van Zijn

De tweede metafoor die ik wil gebruiken is die van het speelveld van Zijn. Dit verwijst naar iets wat we eigenlijk niet kunnen omschrijven en ervaren. Het is een bewustzijnsveld dat alom aanwezig is, waar wij een manifestatie van zijn en waar wij nooit afscheid van genomen hebben. Het wordt ook wel de Tao genoemd. Het oerveld. Elke benaming die we gebruiken verwijst er naar, maar is het niet. In essentie is het onbenoembaar. En de uitnodiging is om vanuit dit Speelveld van Zijn weer bewust te worden dat wij dit speelveld zelf zijn en dat we vanuit dit perspectief naar ons leven kunnen kijken en ontdekken dat alles wat er is ook zo mag zijn. Volledige acceptatie. Dan lossen de problemen vanzelf op en komen we tot ontdekking dat er kwaliteiten in ons leven die we vergeten waren tot bloei te laten komen.

Archetypen aan het woord

De Priester loopt al langer mee en weet dat hij heel wat werk heeft te doen om mensen te helpen deze verschuiving in denken te maken. Vroeger was de Priester vooral bezig zijn gelovigen te overtuigen dat zij naar een God moesten luisteren, dat zij boete moesten doen voor de zondeval. Maar nu weet hij beter. Wij zijn nooit uit het Paradijs gegooid. Wij mogen mee-creëren. Mensen hoeven niet overtuigd te worden, mensen weten dat in essentie zij een afspiegeling zijn van de oergrond waar alles uit voortkomt. Alleen vergeten we dit in ons dagelijks leven en laten we ons leiden door angsten. Maar ook daar kunnen we mee leren omgaan.